Τι είναι καλό να μην κάνουν τα παιδιά μας
Πόσες ευκαιρίες έχουμε αλήθεια να διασκεδάσουμε μαζί με τα παιδιά μας; Να επενδύσουμε χρόνο χαράς και συντροφικότητας μαζί τους; Γιατί, πολύ σωστά, όλοι μας φροντίζουμε να τους παρέχουμε καθημερινά σπιτικό και θρεπτικό φαγητό, να είναι τα συρτάρια τους γεμάτα με πλυμένα και σιδερωμένα ρούχα, να τα βοηθάμε (ή να τα ζορίζουμε όταν κρίνουμε πως χρειάζεται) με τη μελέτη τους… πόσο συχνά όμως παίζουμε μαζί τους ένα επιτραπέζιο, ζωγραφίζουμε, φτιάχνουμε ανθρωπάκια από πλαστελίνη, βλέπουμε μαζί τους την αγαπημένη τους παιδική σειρά στην τηλεόραση; Επειδή ο ευχάριστος χρόνος που περνάμε με τα παιδιά μας είναι πολύ σημαντικός για τη σχέση μας και μόλις χαλαρώσουμε και αρχίσουμε να περνάμε καλά χωρίς άγχος, θα μας προσφέρει πολλή ζεστασιά στην ψυχή μας, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια μικρή λίστα με τα πράγματα που μπορούμε να αποφύγουμε τις μέρες αυτές.
• Όχι στην επανάληψη στα μαθήματα του σχολείου. Αφήνουμε τα παιδιά να ευχαριστηθούν τις γιορτές, κλείνουμε την τσάντα στην ντουλάπα και ανοίγουμε ξανά τα βιβλία τις τελευταίες δύο μέρες πριν την επιστροφή στο σχολείο, ώστε να έχουν φρέσκα στο μυαλό τους όλα όσα χρειάζεται να μάθουν.
• Όχι στην πίεση να «παίξουν ωραία» με τα παιδιά των συναδέλφων ή των φίλων μας που γνωρίζονται ελάχιστα. Αλήθεια, αν κάποιος μας έβαζε σε ένα τραπέζι μαζί με τρεις σχεδόν άγνωστες γυναίκες και μας πίεζε να περάσουμε καλά, θα διασκεδάζαμε;
• Όχι στην πίεση της κοινωνικότητας χωρίς όριο. Κι εμείς βαριόμαστε τα φιλιά και τις αγκαλιές με ανθρώπους που βλέπουμε μία φορά το χρόνο, γιατί θα πρέπει το παιδί μας -που μάλιστα βρίσκεται ηλικιακά στην αποκορύφωση του αυθορμητισμού- να θέλει να το πάρει αγκαλιά και να το φιλήσει ή να του τσιμπήσει το μαγουλάκι(!) κάποια άγνωστη κυρία ή κύριος; Το παιδί είναι παράλογο ή εμείς οι μεγάλοι; Πιθανότατα να μην νιώσουμε άσχημα τελικά γιατί το παιδί μας δεν κάθεται να το φιλήσει ο θείος Μανόλης και ο θείος Μανόλης κοντεύει να θιχτεί (αυτά τα πράγματα χρειάζονται ψυχοθεραπεία, όχι αστεία)!
Ποιους μπορούμε να μην καλέσουμε
«Ανοιχτό σπίτι ανοιχτή καρδιά», λένε οι παλιοί. Σήμερα όμως το ανοιχτό σπίτι στις γιορτές μπορεί να σημαίνει πολύ εκνευρισμό και κούραση για όλη την οικογένεια και μεγαλύτερα έξοδα (δυστυχώς, πρέπει πια να τα σκεφτόμαστε κι αυτά). Σκεφτείτε πως όταν περιμένουμε επισκέψεις θα πρέπει να έχουμε καθαρίσει και ταχτοποιήσει το σπίτι και άρα να μαλώνουμε τα παιδιά κάθε φορά που αφήνουν πίσω τους… συντρίμμια (παιχνίδια, ψίχουλα, σκισμένα χαρτάκια, ψίχουλα απ’ τους κουραμπιέδες) ώστε να διατηρηθεί έστω μερικές ώρες το σπίτι καθαρό. Μπορεί επίσης να περάσουμε ώρες ατέλειωτες στο σούπερ μάρκετ και μετά στην κουζίνα μαγειρεύοντας, έχοντας ένα ή δύο ή τρία παιδιά γύρω απ’ τα πόδια μας, που θα μαλώνουν μεταξύ τους, που θα μας τραβάνε απ’ τη φούστα για να τους δώσουμε σημασία ενώ ο μπαμπάς τους μπορεί να είναι στη δουλειά (ο τυχερός!) ή στο άλλο δωμάτιο να ασχολείται με τα ηλεκτρονικά (δεν έχει σημασία τι ακριβώς θα φτιάχνει, κάτι θα βρει). Είναι αυτές προϋποθέσεις για να περάσουμε καλά στις γιορτές; Ας κάνουμε λοιπόν φέτος ένα πιο αυστηρό «face control» στους ανθρώπους που θα προσκαλέσουμε στο σπίτι μας, είτε για μια επίσκεψη είτε για το ρεβεγιόν.
• Ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε στην πρίζα! Αν η θεία του άντρα μας και η ξαδέρφη του (στη θέση τους μπορούμε να βάλουμε οποιονδήποτε συγγενή μας δεν μας είναι συμπαθής αλλά συνηθίζουμε τυπικά να ανταλλάσσουμε επισκέψεις στις γιορτές) μάς κάνουν να νιώθουμε πως ήρθε η Γκεστάπο στο σπίτι μας και όταν θα πάνε στην τουαλέτα θα ψάξουν κάθε γωνιά για κρυμμένη βρομιά, η λύση απλή: φέτος δεν θα κάνουμε την περίφημη πρόσκληση. Δεν είναι απαραίτητο να αρνηθούμε τη δική τους αν έτσι συνηθίζουμε, αλλά μπορούμε να προφασιστούμε μια ίωση των παιδιών και να μην τους καλέσουμε στο σπίτι μας. Μερικά λευκά ψεματάκια για το καλό της οικογενειακής μας γαλήνης δεν είναι αμαρτία!
• Ανθρώπους που μας κάνουν να μαλώνουμε. Υπάρχουν σε κάθε οικογένεια ή φιλική παρέα άνθρωποι που φέρονται λες και έχουν σκοπό να βάλουν φιτιλιές στα ζευγάρια. Αν έχετε κι εσείς τέτοια παραδείγματα στο περιβάλλον σας, απλά πάρτε το απόφαση και απομακρύντε τους ευγενικά. Μην νιώσετε άσχημα γι’ αυτό, ειδικά αν τους έχετε δώσει πολλές ευκαιρίες αλλά κάθε φορά που συναντιέστε τη συνάντηση ακολουθεί ένα τακτικό μοτίβο καβγάδων, γκρίνιας και μούτρων με τον σύντροφό σας.
• Ανθρώπους που νιώθουμε πως μας εκμεταλλεύονται. Αν κάθε χρόνο κάνουμε εμείς το ρεβεγιόν, καλούμε φίλους για καφέ και γλυκό και η συνάντηση καταλήγει σε αρμένικη βίζιτα, αν νιώθουμε πως μόνο εμείς ανοίγουμε το σπίτι μας, φέτος είναι η χρονιά που δεν θα καταπιεστούμε. Μην καλέσετε κανέναν που έχετε καλέσει δύο ή τρεις συνεχόμενες φορές και δεν έχει ανταποδώσει την πρόσκλησή σας. Αν αυτό σας ακούγεται «κάπως», αναρωτηθείτε αν σας ενοχλεί το γεγονός πως μόνο εσείς καλείτε το Χ φιλικό σας ζευγάρι κι αυτοί δεν σας καλούν ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) στο σπίτι τους. Αν δεν σας ενοχλεί, συνεχίστε όπως νιώθετε, αν όμως αισθάνεστε λίγο κορόιδο, κάντε πίσω (ή αλλιώς κάντε την «πάπια») και αν σας ρωτήσουν τι προγραμματίζετε για το ρεβεγιόν απαντήστε ευθαρσώς πως φέτος δεν θα κάνετε κάτι στο σπίτι σας.
Πού δεν είναι υποχρεωτικό να πάμε
Για διάφορους λόγους έχουμε συνδυάσει τις γιορτές με ποικίλες δραστηριότητες που άλλοτε απολαμβάνουμε και άλλοτε καταλήγουν να μας προκαλούν εκνευρισμό και να μαλώνουμε με τα παιδιά μας. Ας δούμε λοιπόν τι θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αυτή τη χρονιά και πού δεν είναι απαραίτητο να πάμε:
• Στα καταστήματα για την αγορά δώρων ή για να χαζέψουμε τους Άγιους Βασίληδες. Αν τα παιδιά μας είναι πολύ μικρά θα έχουμε συνέχεια το άγχος μην τα χάσουμε μέσα στην κοσμοσυρροή, αν είναι μεγαλύτερα θα προσπαθούμε να τα πείσουμε πως δεν χρειάζονται ακόμη ένα μπλουζάκι/παιχνίδι/κοκαλάκι/CD και πως πρέπει να παραμείνουμε στο πλαίσιο του προϋπολογισμού μας.
• Στη γιορτή της εταιρίας για τα παιδιά των εργαζομένων. Μήπως αν το παιδί γκρινιάζει, αρνείται να φορέσει τα καλά του παπούτσια, μαλώσει με κάποιο παιδάκι, λερωθεί με το φαγητό του, κάνει τσίσα στο παντελόνι του, δεν θέλει τον Άγιο Βασίλη κ.ο.κ. νιώσουμε άσχημα; Μήπως θεωρούμε πως η συμπεριφορά του παιδιού μας είναι κριτήριο για τη δική μας ικανότητα ως γονιός ή ως επαγγελματίας; Αν νιώθουμε πως μέσω του παιδιού μας θα κριθούμε κι άρα το παιδί πρέπει να είναι άψογο, τότε ίσως είναι καλύτερα να αποφύγουμε με ένα καλό πρόσχημα τη γιορτή (η ιωσούλα που λέγαμε προηγουμένως;).
• Σε όλα τα σπίτια που μας καλούν. Όσο πιο μικρά είναι τα παιδιά μας, τόσο δυσκολότερα προσαρμόζονται στις νέες καταστάσεις και πρόσωπα. Οι γιορτινές επισκέψεις μπορεί να είναι ευχάριστες για μας, αλλάζουν όμως το πρόγραμμα των παιδιών μας, βλέπουν πολλά νέα πρόσωπα, αγχώνονται, εκνευρίζονται, υπερδιεγείρονται… και πολλές φορές η συνέπεια είναι μία: γκρίνια και κλάματα.
Όχι στα υπερβολικά δώρα
Σε κάθε γιορτή πνίγουμε τα παιδιά στα δώρα. Ενώ έχουν άπειρα παιχνίδια πριν προλάβουν να επιθυμήσουν κάτι, τους το έχουμε κιόλας δωρίσει. Και κάθε χρόνο, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο: άπειρα παιχνίδια τα οποία στο μυαλό μας έρχονται να υποκαταστήσουν ζωτικές ανάγκες (αγάπη, τρυφερότητα, σωματική επαφή, κατανόηση κ.λπ.) και τα οποία θα ξεχαστούν μετά τις γιορτές. Είναι η προσπάθεια να εξαγοράσουμε τις ενοχές μας που δεν έχουμε χρόνο, που λείπουμε πολύ, που δεν ασχολούμαστε αρκετά μαζί τους. Αντί για πολλά παιχνίδια ας διαθέσουμε στα παιδιά μας αρκετό χρόνο. Είναι αυτό που τους λείπει περισσότερο.
Ας μην ξεχνάμε την παιδική μας ηλικία
Τα Χριστούγεννα είναι μια ευκαιρία για τους ενηλίκους να ξαναγίνουν παιδιά και να ξαναδούν τη δική τους παιδική ηλικία. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να παίξουμε με τα παιδιά μας και να αφήσουν το μανδύα του εργαζόμενου, του επαγγελματία ή του πατέρα/μητέρας με την αυστηρή έννοια του όρου, να ξαναδούμε τα παιχνίδια με το παιδί μέσα από το παιδικό μας πρίσμα. Τις φετινές γιορτινές μέρες ας αναλογιστούμε τι δεν πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε στους γύρω μας, στα παιδιά μας και στον εαυτό μας και ας γυρίσουμε μια καινούρια σελίδα στη ζωή μας.
Ας αποφύγουμε το «παιχνίδι του καλού και του κακού»
Οι γονείς συνηθίζουμε τις γιορτές να παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Είναι όμως σημαντικό να υπάρχει κοινή τακτική στη συμπεριφορά μας, σταθερότητα στις αποφάσεις και να δείχνουμε στα παιδιά ότι ενδιαφερόμαστε και οι δύο το ίδιο. Οι μέρες των διακοπών ας αποτελέσουν για μας μα «νηστεία» αρνητικών συναισθημάτων για τους γύρω μας (εκνευρισμός, ανταγωνιστικότητα, αίσθημα υπεροψίας ή αίσθημα ανεπάρκειας –το ίδιο κάνει- κούραση, υποχρεώσεις, θυμός, πικρία), για τα παιδιά μας (αυξημένες προσδοκίες, ανησυχία, ανασφάλεια, αίσθημα μη αναγνώρισής μας, ελεγκτική συμπεριφορά), για τον εαυτό μας (τελειομανία, ματαίωση, υψηλές προσδοκίες για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας, απομόνωση, μη νοηματοδοτημένη υπερδραστηριότητα).
Διακοπές σημαίνει ανάπαυλα. Σημαίνει πως κατεβάζουμε τους τόνους, προσφέρουμε στον εαυτό μας χρόνο να σκεφτεί, ερχόμαστε σε επαφή με τις πραγματικές μας ανάγκες και επιθυμίες, διαχειριζόμαστε τις δράσεις μας προς όφελος του «ευ ζην». Ας πάρουμε, λοιπόν, μια βαθιά ανάσα και ας αφήσουμε άπλετο οξυγόνο να ζωντανέψει το σώμα μας, ας ξαναθυμηθούμε τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού για τις γιορτές και ας περάσουμε υπέροχες διακοπές!..
(via)