Η ζήλεια, είναι το συναίσθημα που προκύπτει, από την ανασφάλεια που προκαλεί η σύγκριση με τους γύρω μας!
Ανεξάρτητα από την διάθεση που προκαλεί κάθε συναίσθημα, θεωρείται φυσιολογικό, άρα δεν θα πρέπει να ανησυχούμε όποτε αισθανόμαστε δυσάρεστα. Ζήλεια μπορεί να αισθανθούμε για κάτι που θέλουμε και έχει κάποιος άλλος, γιατί κάποιος υπερέχει σε σχέση με εμάς, γιατί κάποιος είναι πιο ικανός ή τυχερός, γιατί κάποιος απειλεί τα κεκτημένα μας, γιατί κάποιος άλλος από εμάς τραβάει την προσοχή, γιατί νιώθουμε σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άλλους κ.τ.λ
Όσο κι αν μας προβληματίζει ή μας ταλαιπωρεί αυτό που αισθανόμαστε, θα πρέπει προκαταβολικά να συνηθίσουμε στην ιδέα πως είναι υγιής ψυχική λειτουργία και πως το σημείο που υποδεικνύει πρόβλημα δεν είναι ή ζήλια από μόνη της, αλλά η ενοχή που συχνά τη συνοδεύει και οι τρόποι λειτουργίας που ενεργοποιεί!
Από μια άλλη οπτική γωνία, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πως αν «αξιοποιήσουμε» ή αλλιώς αν «χρησιμοποιήσουμε» δημιουργικά την ζήλια, θα μπορούσε το αντικείμενο αυτής, να γίνει για μας αφορμή για ένα εξελικτικό βήμα. Αντίθετα, η παθητική στάση, θα μας καταστήσει εύκολα θύματα της δυσάρεστης διάθεσης και θα μας εγκλωβίσει σε σκέψεις και συμπεριφορές επίμονες, αρνητικές και συχνά δυσφορικές τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και τους οικείους μας.
Με άλλα λόγια δεν ευθύνεται το όποιο συναίσθημα για συνθήκη που δημιουργούμε στις σχέσεις μας, αλλά ο τρόπος που το επεξεργαζόμαστε και το χειριζόμαστε. Αυτός ο τρόπος, είναι που θα κρίνει για τον καθένα από εμάς, κατά πόσο η συμπεριφορά μας είναι σε πλαίσια φυσιολογικά ή όχι και θα μας οδηγήσει στην επίλυση της όποιας σύγκρουσης, ή… στην καρέκλα του «ειδικού».
ΠΗΓΗ
Ανεξάρτητα από την διάθεση που προκαλεί κάθε συναίσθημα, θεωρείται φυσιολογικό, άρα δεν θα πρέπει να ανησυχούμε όποτε αισθανόμαστε δυσάρεστα. Ζήλεια μπορεί να αισθανθούμε για κάτι που θέλουμε και έχει κάποιος άλλος, γιατί κάποιος υπερέχει σε σχέση με εμάς, γιατί κάποιος είναι πιο ικανός ή τυχερός, γιατί κάποιος απειλεί τα κεκτημένα μας, γιατί κάποιος άλλος από εμάς τραβάει την προσοχή, γιατί νιώθουμε σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άλλους κ.τ.λ
Όσο κι αν μας προβληματίζει ή μας ταλαιπωρεί αυτό που αισθανόμαστε, θα πρέπει προκαταβολικά να συνηθίσουμε στην ιδέα πως είναι υγιής ψυχική λειτουργία και πως το σημείο που υποδεικνύει πρόβλημα δεν είναι ή ζήλια από μόνη της, αλλά η ενοχή που συχνά τη συνοδεύει και οι τρόποι λειτουργίας που ενεργοποιεί!
Από μια άλλη οπτική γωνία, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε πως αν «αξιοποιήσουμε» ή αλλιώς αν «χρησιμοποιήσουμε» δημιουργικά την ζήλια, θα μπορούσε το αντικείμενο αυτής, να γίνει για μας αφορμή για ένα εξελικτικό βήμα. Αντίθετα, η παθητική στάση, θα μας καταστήσει εύκολα θύματα της δυσάρεστης διάθεσης και θα μας εγκλωβίσει σε σκέψεις και συμπεριφορές επίμονες, αρνητικές και συχνά δυσφορικές τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και τους οικείους μας.
Με άλλα λόγια δεν ευθύνεται το όποιο συναίσθημα για συνθήκη που δημιουργούμε στις σχέσεις μας, αλλά ο τρόπος που το επεξεργαζόμαστε και το χειριζόμαστε. Αυτός ο τρόπος, είναι που θα κρίνει για τον καθένα από εμάς, κατά πόσο η συμπεριφορά μας είναι σε πλαίσια φυσιολογικά ή όχι και θα μας οδηγήσει στην επίλυση της όποιας σύγκρουσης, ή… στην καρέκλα του «ειδικού».
ΠΗΓΗ