Τα βασικά: Ένα ορφανό αγόρι ζει στους τοίχους του σταθμού τρένων στο Παρίσι της δεκαετίας του ‘30 και εμπλέκεται σε ένα παράξενο μυστήριο που αφορά τον πατέρα του, ένα ρομπότ που κρύβει μυστικά, κι έναν γεράκο που κρύβει μια ένδοξη ιστορία.
Το 3D: Η φράση “η νέα ταινία του Martin Scorsese σε 3D” μάλλον δεν ήταν και ό,τι πιο αναμενόμενο θα περιμέναμε να ακούσουμε στη ζωή μας, αλλά χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, ας πούμε απλά ότι ο Marty χρησιμοποιεί την τεχνολογία με τρόπο που την κάνει για πρώτη φορά αληθινά αναπόσπαστο και ανεκτίμητο κομμάτι της φιλμικής γλώσσας. Δεν είναι ούτε το πρώτο “μεγάλο” 3D που έχουμε δει, ούτε το πιο εντυπωσιακό, ούτε το πιο τεχνικά άρτιο: Είναι απλά το πιο απαραίτητο.
Η ταινία: Ο Martin Scorsese είχε περάσει τα τελευταία χρόνια της καριέρας του γυρίζοντας ταινίες σε καμία περίπτωση κακές, σε καμία όμως περίπτωση κι από κείνες που κανείς θα τρέξει να αναφέρει μπροστά μπροστά όταν κάνει μια αποτίμηση της καριέρας του. Συμβαίνει: Ένας δημιουργός εξαντλείται, σταματά να ενθουσιάζει, ίσως κάπου να έχει σταματήσει να ενθουσιάζεται;
Λάθος. Είναι αυτές οι αγνές κινηματογραφικές εκπλήξεις που λατρεύω όσο τίποτα στο να παρακολουθώ σινεμά, και το “Hugo” ήταν μια από αυτές: Η διαπίστωση, δηλαδή, πως ένας σκηνοθέτης σαν τον μεγάλο Marty είχε μέσα του μια ταινία σαν αυτή.
Μια ταινία που κοιτά προς τα πίσω με τρόπο που να αποτελεί κατάθεση ψυχής απέναντι στο κινηματογραφικό παρελθόν, αλλά δίχως ρετρό διάθεση. Ο νους στο χθες, μια κλεφτή ματιά στο αύριο, πόδια γερά στερεωμένα στο τώρα και στο πάντοτε: Αυτό που κάνει ο Scorsese, και προσπαθούμε να το περιγράψουμε με όσο το δυνατόν ευρύτερους όρους και χωρίς να χαλάσουμε καμία έκπληξη της ταινίας, είναι να φέρνει το τότε στο σήμερα, εξυμνώντας και συνταιριάζοντας και τα δύο.
Πίσω από τη γλυκιά περιπέτεια του πιτσιρίκου που προσπαθεί με πείσμα να τελειώσει ό,τι ήταν αυτό που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του, κρύβεται μια ιστορία που αφορά πολύ περισσότερο από την κληρονομιά ενός άντρα: Αφορά την κληρονομιά μιας ολόκληρης τέχνης.
Τα φανταχτερά χρώματα, το όμορφης αφέλειας χιούμορ και η ποπ αναπαράσταση συμβόλων και σημείων αναφοράς (είτε είναι ένας πίνακας ή μια ταινία) στήνουν ένα μικρό σύμπαν μέσα στο σταθμό τρένων που κατοικείται από ιδιαίτερους και χαριτωμένους χαρακτήρες, καθείς με τη μικρή του ιστορία απογοήτευσης και ελπίδας. (Ξεχωρίζει ο Sacha Baron "Borat" Cohen, που παίζει έναν χαρακτήρα από αυτού που θες να αντιπαθήσεις αλλά απλά δε μπορείς.) Το πώς όλα συνδέονται συνθέτει μια feelgood έκρηξη σινεφιλίας που είναι αδύνατον να μη σε κάνει να συγκινηθείς - ως άνθρωπος που αγαπάει το σινεμά, αλλά και ως άνθρωπος, τελεία.
Η “αγάπη για το σινεμά”: Λέγαμε όταν είχε βγει το “Artist” πως η Αγάπη για το Σινεμά έχει πολυφορεθεί φέτος, κι ενώ δεν είναι κανενός η διάθεση να κρίνει προθέσεις, σίγουρα σε κάποιο επίπεδο συγκινείσαι και παρασύρεσαι και παθιάζεσαι περισσότερο από κάτι που νιώθεις πως εννοεί αυτό που λέει με κάθε ίντσα της ύπαρξής του - ή, στην περίπτωση του “Hugo”, με κάθε καρέ της κάθε μπομπίνας του.
Ο Martin Scorsese παραδίδει την πιο συναισθηματική και πιο ξεχωριστή ταινία ίσως και όλης της φιλμογραφίας του, ένα υπέροχο φιλμ που όποιος αγαπάει το σινεμά, θα ευχαριστεί τον εαυτό του αν το απολαύσει στην σκοτεινή αίθουσα. Εκεί δηλαδή, όπου το “Hugo” γεννήθηκε.
via