Συγγραφείς, πολιτικοί, απλοί πλούσιοι άνθρωποι και πρωτοπόροι ατζέντηδες του λόγου έγραψαν ιστορία, όχι μόνο για το έργο τους, αλλά και διότι προτιμούσαν την ομελέτα τους βαριά ή το ποτό τους στο χρώμα της ανατολής.
Σαμπάνια (κι όχι μόνο) Hemingway
Ο διψομανής συγγραφές συνιστά: “Ρίξτε ένα jigger absinthe σε ένα ποτήρι σαμπάνιας, προσθέστε παγωμένη σαμπάνια μέχρι να αποκτήσει το σωστό χρώμα και πιείτε από τρία μέχρι πέντε αργά”. Ονομάζεται επίσης και “Θάνατος το απόγευμα”. Άλλα ποτά που φέρουν το όνομά του είναι το Hemingway daiquiri φτιαγμένο με χυμό grapefruit αντί ζάχαρης και λίγο λικέρ maraschino και το Hemingway Hammer, μπακάρντι με διάφορα λικέρ φρούτων.
Η hamburger σούπα του Ronald Reagan
Το 1986 ο Ρόναλντ Ρίγκαν παραδέχθηκε ότι του αρέσουν οι γαλλικές σούπες, αλλά τέτοιες φιλοευρωπαϊκές προτιμήσεις ενός κατά τα άλλα πολύ πατριώτη προέδρου απαίτησαν μια γρήγορα απάντηση από τους υπεύθυνους της εικόνας του απέναντι στον απαιτητικό λαό του και το αποτέλεσμα ήταν αυτή η πολύ αμερικανική κρεατόσουπα με μοσχάρι, ντομάτες, πράσινες πιπεριές και αραποσίτι. Περισσότερο γευστική από ότι ακούγεται.
Το κοκκινιστό του Mao
Ο ιδρυτής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ήταν από το Hunan, μία από τις πιο γαστρονομικές επαρχίες της χώρας. Το αγαπημένο του φαγητό ήταν το κλασικό κοκκινιστό χοιρινό της περιοχής, κομμάτι από την κοιλιά, μαγειρεμένο αργά με την προσθήκη κόκκινου τσίλι, ζάχαρης, σάλτσα σόγιας και καρυκεύματα. Σερβίρεται παντού στην Κίνα και είναι εύκολο να το ετοιμάσετε στο σπίτι.
Στρείδια Rockefeller
Αναζητώντας κάτι εναλλακτικό στα δύσκολα εκ Γαλλίας σαλιγκάρια, οι σεφ στο εστιατόριο "Antoine" στη Νέα Ορλεάνη το 1889 δημιούργησαν ένα πιάτιο από ψημένα στρείδια με σάλτσα βουτύρου και πράσινη φρυγανιά. Αργότερα του έδωσαν το όνομα του πλουσιότερου στην Αμερική John D Rockefeller λόγω του πλούτου της σάλτσας. Η συνταγή κρατιέται ακόμα μυστική.
Αυγά benedict
Ιστορικοί φαγητού μετά από μεγάλη κατανάλωση συμφώνησαν ότι το περίφημο πριν το μεσημεριανό πιάτο έχει τις ρίζες του στην κουλτούρα του φαγητού στα τέλη του 19ου αιώνα στη Νέα Υόρκη, αλλά τις πραγματικές ρίζες τους διεκδικούν και επιμένουν οι Ιταλοί πιστοί του Άγιου Βενέδικτου . Όπως και να έχει παραμένουν η καλύτερη θεραπεία για τον πονοκέφαλο μετά από ένα ξενύχτι με ποτό.
Η ομελέτα του Arnold Bennett
Όταν ο συγγραφές έγραψε στο ξενοδοχείο του Λονδίνου Savoy το τελευταίο του μυθιστόρημα “Imperial Palace” το 1930, έτρωγε, αλλά και έπαιρνε μαζί του όποτε ταξίδευε μια ομελέτα με μπόλικα αυγά, καπνιστό μπακαλιάρο σε μπεσαμέλ, σάλτσα ολλαντέζ και στο τέλος τρίμματα παρμεζάνας ψημένη στο φούρνο. Όχι δεν πέθανε από αυτή...
Kir Royal Ed Victor
“Πάντα έλεγα στον μπάρμαν να φανταστεί ότι είχε περάσει την νύχτα σε μια τροπική παραλία. Μετά να δει την ανατολή και τον ήλιο που βγαίνει. Αυτό το χρώμα πρέπει να έχει το kir μου”. Το μυστικό συμπληρώνει ο πρωτοπόρος λογοτεχνικός ατζέντης Ed Victor για το διάσημο απεριτίφ του είναι να μην το παρακάνεις με το cassis. Η διαφορά του από το κλασσικό Kir Royal είναι η προσθήκη πάγου και η φέτα πορτοκάλι. Αν βρεθείς στο κεντρικό Λονδίνο μπορείς να το απολαύσεις στο Ivy.
Το πράσινο δαμάσκηνο greengage
Ο βουλευτής του ανατολικού Sussex και λάτρης του κρίκετ Sir William Gage εισήγαγε το φρούτο στην Αγγλία το 1725 από την Γαλλία, εκεί ονομάζεται Reine Claude από την σύζυγο του Βασιλιά Φραγκίσκου τον 16ο αιώνα και η γεύση του, που είναι ιδιαίτερα καλό σε τάρτες και σκανδαλωδώς υποτιμημένο στην Βρετανία και ξετρέλανε όσους αγαπούσαν απλά την δημοφιλή ποικιλία Victoria. Πέρυσι ξεπέρασε σε πωλήσεις το βερίκοκο κατά 25%.