Το ότι ζούμε σε μια καταναλωτική κοινωνία είναι δεδομένο. Σε περιόδους ευημερίας αυτό εγείρει φιλοσοφικού κύριως τύπου ερωτήματα: Κατά πόσο η κατανάλωση υποκαθιστά τις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις που τείνουν να εκλείψουν. Και τελικά μπορούμε να αγοράσουμε την ευτυχία? Βεβαίως, όσο έχουμε να ξοδεύουμε έχει καλώς.
Τέτοιου είδους ανησυχίες συνήθως παραμένουν στη σφαίρα της θεωρίας. Σε περιόδους ύφεσης πάλι είναι μια άλλη ιστορία, καθώς αυτές οι κριτικές αρχίζουν να αγγίζουν ευαίσθητες χορδές και να αποκτούν περισσότερο νόημα.
Εκτός, ίσως από τους πλέον ακραιφνείς επικριτές του μοντέλου της καταναλωτικής κοινωνίας, κανένας δεν εξέφραζε σοβαρό πρόβλημα με αυτή τη συνήθεια. Το shopping μπορεί να συνεισφέρει στη βελτίωση της ψυχολογικής μας υγείας σε περιόδους έντονου στρες προτείνει η Dr Jane Greer, και συνεχίζει «Το να κάνεις μία αγορά μπρεί να είναι πολύ τονωτικό. Ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο, αδημονείς να βρεις κάτι που θα σε ευχαριστήσει».
Τί γίνεται όμως όταν χάνεται το μέτρο? Όταν ο καταναλωτισμός ξεφεύγει από τα όρια? Όταν βάζουμε την ανάγκη για αυτοεκπλήρση μέσω ενός προιόντος πάνω από την ικανοποίηση των βασικών αναγκών μας? Ή πιο απλά όταν καταλήγουμε να πεινάμε, να μην διασκεδάζουμε, να μην βγαίνουμε από το σπίτι μας, για μία τσάντα ή ένα ζευγάρι παπούτσια?
Αν καταφέρουμε να απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα ίσως καταφέρουμε να κάνουμε μία αρχή. Μία αρχή που δεν θα βασίζεται στα πρέπει του καναλωτικού κόσμου αλλά στις πραγματικές ή και ακόμη φιλοσοφικές μας ανάγκες. Ας σκεφτούμε...
e-psychology.gr