Η Μύρτις ήταν κι εκείνη θαμμένη σε έναν κοινό τάφο σε μια γωνιά του Κεραμεικού για 2.500 χρόνια περίπου. Ώσπου οι ανασκαφές για το μετρό έφεραν στο φως την ομαδική ταφή. Οι επιστήμονες ξεχώρισαν το παιδικό κρανίο και αποφάσισαν να του δώσουν την αρχική του μορφή.
Το αναπλασμένο κρανίο της Μύρτιδας που μας φέρνει «πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν». Βλέπουμε ένα κορίτσι με κοκκινοκάστανα μαλλιά, χλωμό, λεπτό, με τα μαλλιά της πλεγμένα πλεξούδα, που αναδίδει όλη τη ζωντάνια της παιδικής ηλικίας, παρά τις δύσκολες συνθήκες που βίωσε στα τελευταία χρόνια της ζωής της.
Αντικρίζοντας τη Μύρτιδα, ένα μόνο πράγμα μας λείπει. Η φωνή. Θα θέλαμε πολύ να μας μιλούσε και να μας έλεγε για τη ζωή της. Κάθε παιδί θα ήθελε να ρωτήσει ένα συνομήλικό του από την Αρχαία Ελλάδα, ένα σωρό πράγματα. Από αυτά που δεν γράφονται στα βιβλία της Ιστορίας. Ποια είναι τα όνειρά του, ποια είναι τα παιχνίδια του, τι τρώει, πώς είναι η πόλη που κατοικεί; Όλα αυτά τα ξέρει πολύ καλά η Μαρία Αγγελίδου. Τόσο τα ενδιαφέροντα των σημερινών παιδιών όσο και τις απαντήσεις που θα έδινε η Μύρτις.
Η ηρωίδα λοιπόν αυτής της ιστορίας, και της Ιστορίας, μιλάει με τη φρέσκια και ανεπιτήδευτη φωνή των παιδιών. Αναδύεται ένα αγοροκόριτσο που της αρέσει να παίζει στο δρόμο, να σκαρφαλώνει στις στέγες των σπιτιών ψάχνοντας χελιδονοφωλιές, να παίζει κρυφτό και πεντόβολα και να πιάνει χρυσόμυγες, να τις δένει με κλωστή και να τις ζουζουνίζει γύρω γύρω. Η Σελινώ, μια γριά παραμάνα, της έχει υποσχεθεί να την πάει μια νύχτα στην πηγή της Καλλιρρόης να της κάνει τα ξόρκια της ομορφιάς. Μα η Μύρτις όλο το αναβάλλει, γιατί αργεί ακόμη να ξυπνήσει η γυναίκα μέσα της. Όχι ότι δε φαντάζεται και το γάμο της… Όχι ότι δεν είναι κρυφά ερωτευμένη με τον γόη της εποχής, τον Αλκιβιάδη. Αλλά και το παιχνίδι, παιχνίδι.
Τέτοια ιστορεί η Μύρτις και κερδίζει τους αναγνώστες, μικρούς και μεγάλους, που ούτε στιγμή δε νιώθουν το βάρος μιας διδασκαλίας, μιας πληροφορίας που σφηνώθηκε στα χείλη της μικρής παράταιρα. Η Μύρτις δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη φωνή από αυτή που της έδωσε η Μαρία Αγγελίδου. Οι ζωγραφιές του Δημητρίου (που θυμίζουν λίγο ακουαρέλες του Μπουζιάνη) αποδίδουν την ατμόσφαιρα των αφηγήσεων της ηρωίδας.
Η Μαρία Αγγελίδου έχει σπουδάσει κλασική φιλολογία στην Αθήνα, τη Γερμανία και την Ελβετία. Ασχολείται με τη λογοτεχνική μετάφραση και έχει μεταφράσει πάνω από 400 βιβλία, τα μισά από τα οποία είναι για παιδιά. Έχει διασκευάσει για το παιδικό αναγνωστικό κοινό Σαίξπηρ, Μολιέρο, και άλλους κλασικούς. Για τις μεταφράσεις της έχει βραβευτεί δυο φορές από την Ελληνική Εταιρεία Μελετών Λογοτεχνίας και την IBBY. Είναι συγγραφέας πολλών παιδικών βιβλίων.
Ο Γιώργος Δημητρίου είναι ελεύθερος επαγγελματίας εικονογράφος. Έχει συνεργαστεί με αρκετούς εκδοτικούς οίκους, εταιρείες παραγωγής και διαφημιστικές εταιρείες. Το 2007 υπήρξε υποψήφιος για τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας στην κατηγορία Παιδικής Εικονογράφησης. Το 2009 έλαβε έπαινο για εικονογράφηση εξωφύλλου.
via