έρευνα παρακολούθησε περισσότερους από 7.600 μαθητές του Καναδά, ηλικίας 6 έως 16 ετών, και κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα παιδιά που μένουν στις πόλεις ήταν 3,7 φορές πιθανότερο να πηγαίνουν στο σχολείο με τα πόδια ή με το ποδήλατο, σε σχέση με τα παιδιά της επαρχίας, που χρησιμοποίησαν περισσότερο αυτοκίνητα και μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτό ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι τα παιδιά της πόλης μένουν συνήθως πιο κοντά στο σχολείο, απ’ ότι τα παιδιά της επαρχίας, δήλωσαν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μόντρεαλ.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον συμπέρασμα της έρευνας ήταν πως τα παιδιά μονογονεϊκών ή οικογενειών με χαμηλό εισόδημα ήταν πιθανότερο να πηγαίνουν στο σχολείο με τα πόδια ή με ποδήλατο, εν μέρει επειδή δεν διαθέτουν πρόσβαση σε όχημα ή επειδή είναι λιγότερο πιθανό να πηγαίνουν σε ιδιωτικό σχολείο, εκτός των ορίων της γειτονιάς τους.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι η φυσική δραστηριότητα κατά τη μετακίνηση από και προς το σχολείο αυξανόταν μετά την ηλικία των 6, φτάνοντας στο μέγιστο στην ηλικία των 10 ετών. Περίπου το 24% των 6χρονων μαθητών περπατούσαν ή έκαναν ποδήλατο για να πάνε στο σχολείο, ενώ στους 10χρονους μαθητές το ποσοστό αυτό αυξανόταν σε 35%. Στην προ-εφηβεία και την εφηβεία, όμως, το ποσοστό έπεφτε στο 15%. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι πολλά παιδιά πηγαίνουν γυμνάσιο και λύκειο σε πιο απομακρυσμένες από το σπίτι τους περιοχές.
Οι συγκεκριμένοι τρόποι μετακίνησης βελτιώνουν σημαντικά την υγεία των παιδιών, και ως εκ τούτου οι ερευνητές συνιστούν την διασφάλιση της μετακίνησης των μαθητών από και προς το σχολείο, με πεζοδρόμια, ποδηλατόδρομους, διαβάσεις και άλλα κυκλοφοριακά έργα, καθώς και προγράμματα που θα ενθαρρύνουν τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο με τα πόδια ή με το ποδήλατο, αλλά και ανέγερση σχολείων σε περισσότερες γειτονιές.
Καθώς η παιδική παχυσαρκία συνεχίζει να αυξάνεται, η ένταξη της φυσικής δραστηριότητας στο καθημερινό πρόγραμμα των παιδιών είναι ολοένα και σημαντικότερη. Αυτό ισχύει σε κάθε γειτονιά, αλλά ιδιαίτερα στα υποβαθμισμένα κέντρα και άλλες χαμηλού εισοδήματος περιοχές των πόλεων, που συνήθως προσφέρουν χειρότερο διατροφικό περιβάλλον –με περισσότερα mini market και ψιλικατζίδικα που πουλούν παχυντικά σνακ και λιγότερα οπωροπωλεία με φρούτα και λαχανικά– το οποίο δημιουργεί διατροφικά προβλήματα και αύξηση του βάρους.
Το 2009, έρευνα που διεξήχθη σε παιδιά που έμεναν στο Ανατολικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης κατέληξε στο συμπέρασμα πως εκείνα που έμεναν σε απόσταση ενός τετραγώνου από το πλησιέστερο mini market ήταν πιθανότερο να είναι υπέρβαρα σε σχέση με τα παιδιά που έμεναν πιο μακριά. Από τα τετράγωνα όπου έμεναν τα παιδιά που συμμετείχαν στην έρευνα, το 55% είχε ένα mini market και το 41% είχε ένα fast food.
Time.com